WELKOM!
Mijn naam is Niels Hubers en ik heet je van harte welkom. Er zijn momenten in het leven dat je wel wat steun kunt gebruiken. Momenten dat je merkt dat je even geen antwoord hebt op wat het leven van je vraagt. Momenten dat je merkt dat je vastloopt in je studie, in je werk of in je relatie. Momenten dat je beseft dat je niet (meer) bent wie je graag wil zijn. Wees gerust, je bent niet de enige. Je bent ook niet de enige die dan best wat hulp kan gebruiken. Iemand die naast je staat en er voor je is. Iemand die naast je staat en je uitdaagt om de vraagstukken waar je mee worstelt vol aan te gaan. Ik ben bereid diegene te zijn. Voel je welkom.
Op een dag ben je geboren
Uit samengaan ontstaan
Uit een lange rij van mensen
Die nog diep in jou bestaan
Met hun angsten en verlangens
Met al hun liefde en hun pijn
Daar ver in het verleden
Ligt de bron van wie wij zijn.
Uit: 'Welkom' van Stef Bos
OVER MIJ
Mijn naam is Niels Hubers en ik ben geboren in 1978. Ik woon met mijn vrouw Marieke en mijn twee kinderen in het Brabantse dorpje Oploo. In dat dorp ben ik geboren en daar ben ik met mijn gezin in 2017 weer neergestreken na jarenlang in Nijmegen gewoond te hebben.
Ik heb jarenlang gewerkt als psychiatrisch verpleegkundige alvorens ik de overstap maakte naar het onderwijs. Sinds 2014 werk ik bij de Hogeschool van Arnhem en Nijmegen als docent, teamleider en senior-studentbegeleider. In die rollen heb ik veel ervaring opgedaan in de begeleiding van cliënten, medewerkers, studenten én docenten. Mijn aandachtsgebieden hebben zich altijd uitgestrekt over de domeinen coaching, (persoonlijk) leiderschap, reflectie, communicatie en de omgang met onbegrepen gedrag.
De laatste jaren ben ik me meer en meer gaan ontwikkelen op het gebied van coaching en begeleiding. Deels ingegeven door mijn bestaande interesses, maar voornamelijk vanwege gebeurtenissen in mijn eigen leven die gemaakt hebben dat ik de waarde van coaching heb mogen ervaren. Ik ben als coach opgeleid in het secure base gedachtengoed en sinds 2023 mag ik mij Secure Base Coach noemen. Dat was het moment waarop ik besloot me als zelfstandige in te gaan zetten voor iedereen die behoefte heeft aan coaching en begeleiding.
WERKWIJZE
Ben je geïnteresseerd in wat ik je te bieden heb? Hier vertel ik je graag wat over mijn werkwijze.
Er is zelden een pasklaar antwoord op de vraagstukken waar je mee worstelt. Het is mijn oprechte overtuiging dat die antwoorden voor ieder mens ontstaan in de relatie met de ander. De mens is een sociaal wezen en we hebben anderen simpelweg nodig om tot groei en ontwikkeling te komen. De kern van mijn werkwijze vormt het samen verkennen en ontdekken.
Ik streef ernaar om een secure base voor je te zijn. Een secure base is iemand waarbij je je welkom en veilig voelt, én iemand die je inspireert en aanmoedigt tot groei en ontwikkeling. Dit alles zoveel mogelijk afgestemd op jouw vragen en behoeften.
De basis voor mijn werk met jou vormt de Transitiecirkel*. In deze Transitiecirkel vind je paren van thema’s. De thema’s zijn onderling sterk verbonden en de volgorde volgt de cyclus die we als het ware in het leven ook ervaren. Vaak maak ik daarbij gebruik van de levenslijn. Door het zichtbaar maken van je levenslijn, kortgezegd een overzicht van impactvolle gebeurtenissen in je leven, krijg je zicht op je leven. Zicht op hoe het leven je gevormd heeft.
Mijn begeleiding richt zich erop om verleden, heden en toekomst met elkaar te verbinden én de toekomst belangrijker maken dan het verleden.
Spreekt dit je aan? Zoek dan contact en dan plannen we een kennismakingsgesprek. Dit gesprek duurt maximaal een uur en daarin verkennen we jouw hulpvraag of verlangen en kijken we of we een goede match zijn. We bepalen samen of we dit gesprek telefonisch doen of fysiek.
Wanneer we besluiten om een coachingstraject in te gaan dan ontmoeten we elkaar eens in de drie of vier weken. Een coachingsessie duurt in principe een uur en doorgaans bestaat een traject uit 5 tot 10 sessies. Dit bepalen we in onderling overleg.
Voor particulieren is mijn tarief 120 euro per uur. Voor coachingstrajecten via je werk hanteer ik andere tarieven. Het beste is om daarvoor even contact op te nemen met mij.
*De Transitiecirkel staat beschreven in het boek Taal van Transitie geschreven door Jakob van Wielink, Riet Fiddelaers-Jaspers en Leo Wilhelm.
VERHALEN
VOOR DE ANDER BEGINNEN
November 2023
Deze foto is genomen op 8 september van dit jaar. Ik deel hem nu pas. Het was de dag dat ik mijn eigen onderneming inschreef bij de Kamer van Koophandel. Vanaf het moment dat ik deze foto nam heb ik getwijfeld. Kan ik dit wel? Wie zit er eigenlijk op jou te wachten? Er zijn al zoveel coaches, wat voeg ik daar nou aan toe? Allemaal gedachten die me, ook nu, als een soort van elastieken vasthouden en me weerhouden om te doen waar ik zo naar verlang.
Waar ik naar verlang? Om voor de ander te beginnen. Om mezelf, en dat wat ik tot nu toe in mijn leven heb geleerd, in te zetten ten dienste van de ander. Dat begint bij mijn gezin. Bij mijn familie en vrienden. Gaat verder binnen het dorp waarin ik leef en binnen mijn werk als docent op de Hogeschool van Arnhem en Nijmegen. En nu volgt de volgende stap met mijn eigen bedrijf: Niels Hubers Coaching.
Zo, dat staat er. Geen weg meer terug.
Wat ga ik dan doen? Ik ga mezelf als coach inzetten om mensen te begeleiden bij transitie, verandering op het niveau van de identiteit. Omdat mensen soms even het antwoord niet hebben op de uitdagingen die het leven ze voor de voeten gooit. Omdat hoe we het in het verleden hebben gedaan in het heden niet meer werkt. Dat vraagt diepgaande reflectie. Dat brengt je langs pijn, schaamte en verdriet. En dat is hard werken. Dat is een reis waarin ik je met liefde vergezel. Dat is een reis die de moeite zeker waard is.
Ik ben voor mezelf begonnen. En daarmee ben ik voor de ander begonnen.
Oh ja, er komt nog een website. Maar bij deze hang ik vast het bordje aan de deur. Voel je welkom!
Email: info@nielshuberscoaching.com
En nu druk ik wél op ‘plaatsen’.
𝗗𝗶𝗲 𝗹𝗲𝘁𝘇𝘁𝗲 𝗛𝗮𝗻𝗱𝗴𝗿𝗮𝗻𝗮𝘁𝗲.
December 2023
Afgelopen week bezocht ik met de andere deelnemers en de opleiders van de vervolgopleiding ‘Het ambacht van de secure base coach. Excelleren in meesterschap’ van De School voor Transitie het Museum Arnhem.
We bekeken daar de expositie ‘Kunst in het Derde Rijk’ in het kader van een blok over de kunst van afstemming en waarneming. Hierin raakte onderstaand schilderij ‘Die letzte Handgranate’ van Elk Eber (1892-1942) mij.
Dit schilderij, dat gemaakt is in 1936, verwijst naar de zogenaamde Dolkstootlegende. Een complottheorie die na de Eerste Wereldoorlog vooral populair was onder nationalisten in Duitsland. Dit giftige narratief geeft de schuld van de verloren oorlog aan verschillende groepen aan het thuisfront, ondermeer de Joden. Dit bleek een voedingsbodem voor het opkomen van de NSDAP van Adolf Hitler en uiteindelijk voor het ontstaan van de Tweede Wereldoorlog.
Voor mij raakt dat aan de wetenschap dat ieder trauma, klein of groot, voedingsbodem biedt aan een volgend trauma.
Nu zijn nationale of zelfs geopolitieke trauma’s zeer complex, zo laten ook de recente ontwikkelingen in Israel ons zien. Het doet voor mij net zo goed een appèl op het besef hoe belangrijk het is om ieder trauma, klein of groot, aan te kijken, te helen en vruchtbaar te maken. Opdat de geschiedenis zich niet herhaalt.
SLEUTEL NAAR DE TOEKOMST
April 2024
Het derde blok van de opleiding ‘Het ambacht van de secure base coach. Excelleren in meesterschap’ van De School voor Transitie stond onder de bezielende leiding van An Hooghe.
Deze twee dagen stonden in het teken van rouw en verlies en we werkten met en vanuit het duale proces model. We werden uitgenodigd om een persoonlijk symbool mee te nemen dat staat voor de verliesoriëntatie, de hersteloriëntatie de slingerbeweging daartussen.
Zonder te weten waarom kwam deze sleutel meteen bij mij in gedachten. Het is een oude sleutel van de traktor van mijn opa (een Holder, voor de liefhebber). Ik heb deze sleutel gekregen van mijn vader die hem weer van zijn vader gekregen heeft.
Toen ik er bij stil stond kon ik zo goed voelen hoe deze sleutel staat voor mijn natuurlijke aantrekking tot de hersteloriëntatie; het na een verlies richten op het weer oppakken van het (dagelijks) leven. Ik kon me zo goed herinneren hoe mijn vader me daarin is voor gegaan, in het bijzonder toen hij zijn vader verloor. Geen traan zag ik bij hem als kleine tienjarige jongen. Niet omdat hij niet van zijn vader hield, in tegendeel, maar omdat hij het ook weer zo geleerd had van zijn vader. Niet klagen, maar dragen. Sterk zijn, zodat anderen kunnen leunen. Dóórleven.
Niet alleen deze sleutel werd doorgegeven van vader op zoon, maar ook de beweging rondom verlies en rouw.
Het is goed om dit van jezelf te (er)kennen. En het leert mij dat ik ruimte moet geven, naar mezelf en in begeleiding van anderen, aan doorléven van verlies. Het stilstaan bij en doorvoelen van wie of wat verloren is gegaan.
De slingerbeweging tussen verlies en herstel komt vanzelf en laat zich niet sturen. Aanwezig zijn, afstemmen, aanvetten, volgen en blijven. Om maar eens wat te noemen. Het is met recht een ambacht om een rouwende te “leiden” 𝒇𝒓𝒐𝒎 𝒐𝒏𝒆 𝒔𝒕𝒆𝒑 𝒃𝒆𝒉𝒊𝒏𝒅.
Ontroerend hoe een oude traktorsleutel verleden, heden en toekomst met elkaar verbindt. En sleutelen is het, het onder de knie krijgen van dit ambacht.
𝗟𝗲𝗮𝗱𝗶𝗻𝗴 𝗳𝗿𝗼𝗺 𝗼𝗻𝗲 𝘀𝘁𝗲𝗽 𝗯𝗲𝗵𝗶𝗻𝗱
Februari 2024
Het is alweer twee weken geleden dat ik met mijn zoon van dertien een weekend naar Madrid ging. Het hoogtepunt zou een wedstrijd van Real Madrid worden in het imposante Santiago Bernabeu.
Daarnaast hadden we nog een dag om de stad te bekijken. In mijn hoofd ontstonden plannen om het Prado te bezoeken, of het indrukwekkende Palacio Real. We liepen vanuit ons hotel zo het van toeristen vergeven plein Puerta del Sol op en de puber bleek een ander plan te hebben. Of eigenlijk: geen plan. Hij zag de ingang van het metrostation Sol en wilde zijn eerste impuls volgend meteen naar binnen en stelde na wat gepuzzel op één van de kaartautomaten voor om een toeristenkaart te kopen voor twee dagen. Onverwacht, maar hartstikke leuk natuurlijk.
De gedachte viel mij in dat deze dag een uitgelezen kans was om het, door Robert Neimeyer zo mooi beschreven, leading from one step behind te oefenen. Wat zoveel betekent als mijn zoon voorop te laten gaan in het ontdekken van de stad op zijn manier en als secure base nabij te zijn.
Het leverde een onvergetelijk weekend op, waarbij ik alle plannen in mijn hoofd losliet en vooral kon genieten van hoe hij zijn weg vond door onder- en bovengronds Madrid. En ja, hoe het voor mij soms ook even ‘op de handen zitten’ betekende. Maar ik kon vooral zo goed voelen hoeveel lucht het gaf aan ons beiden. Het gaf hem de ruimte om zélf te ontdekken en mij om hém te ontdekken. Het werd met recht een mannenavontuur bekroond met een geweldige wedstrijd van ‘de Koninklijke’.
Hoewel. De echte bekroning was toen hij, in de metro op weg naar het vliegveld, tegen me zei: “Pap, dit gaan we nooit meer vergeten he?”
Beeld: Father and Son (2020) door Victoria Lyashenko
𝐊𝐰𝐞𝐭𝐬𝐛𝐚𝐚𝐫𝐡𝐞𝐢𝐝
Maart 2024
Afgelopen maandag mocht ik voor de eerste keer samen met Jessy Berkvens de training Reflectief Samenwerken geven aan een nieuwe groep sociaal psychiatrisch verpleegkundigen in opleiding bij HAN VDO. Deze training helpt gelijkwaardig en doelgericht samenwerken tussen de hulpverlener, mensen met hulp en naasten te verbeteren.
Ik merkte in aanloop naar het eerste dagdeel dat ik gespannen was, meer dan me gewoon is. Ik voelde het in mijn buik. Klamme handen, ook. En ik kon zo goed voelen hoe die spanning voor mij ging over de angst dat de deelnemers me zouden zien als iemand die niets te brengen heeft. Wie denk ik wel dat ik ben dat ik deze training kan geven?
Laat het eerste dagdeel nu net gaan over het ervaren van in (of uit) verbinding zijn met de ander. En laat dat nu net zo goed gaan over in verbinding zijn met jezelf. Jessy en ik deelden bij aanvang persoonlijke ervaring met al of niet in verbinding zijn. Ik maakte de keuze om met de groep te delen dat ik nerveus was en waarom. Dat voelde kwetsbaar, alsof ik een masker liet zakken. Ik voelde dat het ontvangen werd, dat het er mocht zijn.
Daarna oefenden we met het voeren van dialoog, het ervaren van verbinding en het toepassen van metacommunicatie. Het werd zichtbaar en voelbaar dat je jezelf altijd meeneemt in de verbinding. Niet alleen rationeel, maar net zo goed emotioneel en fysiek. En hoe helpend het kan zijn je daar bewust van te zijn en dat in de dialoog te brengen.
Tijdens het uitchecken deelde een deelnemer hoe het ook voor haar spannend was geweest om deel te nemen aan deze training. En hoe het haar geholpen had dat ik deelde wat ik deelde. Ook voor deze groep was het spannend geweest. En ik leerde eens te meer dat het delen van mijn kwetsbaarheid niet alleen de weg voor mezelf de weg vrijmaakt, maar net zo goed voor de mensen in de ruimte.
Kwetsbaar durven zijn maakt groei mogelijk.
Beeld: Imposter Syndrome gemaakt door Duy Huynh.
𝑫𝒆 𝒓𝒖𝒊𝒎𝒕𝒆 𝒆𝒓𝒕𝒖𝒔𝒔𝒆𝒏
Juni 2024
De afgelopen dagen sprong ik, samen met mijn opleidingsgenoten bij De School voor Transitie, vol in de ruimte tussen vertrekken en blijven. Een duik in het thema overdracht en tegenoverdracht.
Een duik waarbij ons achterland onvermijdelijk met ons meereist. Waarbij genode en ongenode gasten zich, soms goed verscholen, laten zien.
Het stelde me behoorlijk op de proef. Het doet een beroep op mijn vertrouwen. In mijzelf. In de ander. En in de kracht van vertragen. Om de ruimte tussen jezelf en de ander te verkennen. En vaak heb je daarbij eerst jezelf en je achterland te (ver)kennen.
Soms kun je dan denken, houdt dat verkennen dan nooit op? Nee, dat houdt nooit op. In dat achterland dient zich telkens weer een nieuw veld aan. Of er ontstaat weer een nieuw perspectief op datzelfde veld.
Inmiddels weet ik dat in die ruimte het leren plaats vindt. Preciés in die ruimte nadat je vertrekt en vlak voor het moment dat je besluit te blijven. Dáár ligt het goud. Dat is waar nieuwsgierigheid naar de ander begint en er weer sprake kan zijn van werkelijke ontmoeting.
Eigen beeld. De ruimte ertussen.